Kilka słów o adaptacji

ADAPTACJA W PRZEDSZKOLU:

1. ZACZNIJ OD SIEBIE

Rodzice i opiekunowie mają prawo czuć się źle rozstając się z dzieckiem.
Niepokój i rozdrażnienie to normalne reakcje emocjonalne pojawiające się
w sytuacji stresowej jaką jest rozstanie z maluchem. Dobrze znaleźć
w swoim otoczeniu osobę, która da wsparcie i wysłucha. Im lepiej sami
przeżyjemy okres adaptacji, tym lepszym wsparciem będziemy dla naszego
dziecka.

2. POMÓŻ DZIECKU PRZEŻYWAĆ EMOCJE

– Wierz w to co mówisz i nie przekazuj negatywnych emocji – zapewniając
dziecko o tym, że będzie dobrze bawić się w przedszkolu, naprawdę bądź
o tym przekonana/-y, nie zatruwaj go po chwili swoimi lękami i niepokojami.

– Pozwól mu płakać – pierwsze dni w przedszkolu mogą być dla dziecka
doświadczaniem dużego napięcia i stresu. Płacz pomoże mu wyładować te
emocje, nie musi być oznaką braku zadowolenia z pobytu w przedszkolu.
Dziecko zaczynające przygodę w przedszkolu, nie potrafi jeszcze opisać
swoich uczuć i obaw, dlatego właśnie w ten sposób będzie komunikować się
z otoczeniem. Nie uciszaj, nie wyśmiewaj, po prostu przytul.

– Zaakceptuj zachodzące w dziecku zmiany – kiedy dziecko zostanie
przedszkolakiem jego życie zmieni się na tyle, że może wywołać w nim
zachowania, których do tej pory nie było (zaburzenia snu, zwiększona
potrzeba przebywania z rodzicami, problemy z jedzeniem, płacz, bunt,
nieposłuszeństwo, duże przywiązanie do misia, pieluszki; niechęć do
odwiedzania osób, które do tej pory znało i akceptowało). Tak jak przy płaczu
wymienione zachowania będą formą komunikacji dziecka, sygnałem, że
przeżywa duże emocje, zmienia się i rozwija. Potrzebne jest tutaj duże
wsparcie i akceptacja rodziców.

3. PIERWSZE DNI W PRZEDSZKOLU

– Aby stopniowo przyzwyczaić dziecko do pobytu w przedszkolu,
w początkowych dniach postaraj się odbierać je szybciej. Codzienne
wydłużanie tego czasu pozwoli mu łagodniej oswoić się z koniecznością
pozostania na kilka godzin w przedszkolu.

– Przyjdźmy do przedszkola na tyle wcześnie, by dziecko miało czas na
w miarę samodzielne przebranie się, nie poganiaj, uśmiechaj się i życz
miłego dnia lub dobrej zabawy (z powodu obowiązującego reżimu sanitarnego
w szatni może przebywać zaledwie 4 rodziców z dziećmi, dlatego przebranie
się dzieci powinno być dość sprawne, gdyż przed przedszkolem zapewne
czekać będzie kolejka chętnych do wejścia; pomóżmy zatem dziecku przebrać
się sprawnie, ale ze spokojem bez ponaglania, które może być dodatkowym
czynnikiem stresującym). Unikaj komunikatów budujących strach: „nie bój się”,
„nie płacz”, „dasz sobie radę”, nie stosuj gróźb i nie oszukuj, że wychodzisz
tylko na chwilę do samochodu, obiecuj tylko to, co jesteś w stanie spełnić.
Jeżeli obiecasz, że odbierzesz je po zupie, to bezwzględnie tak musi być.
Pamiętaj komunikat „po obiedzie” oznacza dla dziecka czas, który następuje
natychmiast po zakończeniu posiłku. Lepiej powiedzieć: „Po obiedzie będziesz
miał jeszcze trochę czasu na zabawę i wtedy po ciebie przyjdę”.

– Krótkie pożegnanie jest bardzo ważne. Jeżeli przedłużymy ten moment damy
dziecku okazję do zbytniego skupienia się na swoich emocjach, przez co
trudniej będzie mu się uspokoić. Dziecko powinno wejść na własnych nogach,
powiedzieć „papa” i chwycić nauczyciela/opiekuna za rękę. Odrywanie dziecka
od rodzica to traumatyczne przeżycie dla wszystkich uczestników tej sytuacji.

– Zaufaj nauczycielom i mów o nich pozytywnie – nawet kiedy jest to trudne.
Konflikty i nieporozumienia między dorosłymi nie powinny odbijać się na
dziecku. Budowanie negatywnych emocji względem nauczyciela zaburzy jego
poczucie bezpieczeństwa w przedszkolu.

– Unikaj obiecywania nagród materialnych za pobyt w przedszkolu i brak
płaczu. W ten sposób zabierzemy dziecku możliwość rozładowania emocji.
Lepiej ofiarować ogromnego buziaka i dać dziecku poczucie, że samo
poradziło sobie z sytuacją.

– Zadbaj o wygodny ubiór, czyli taki, w którym swobodnie będzie mógł
podejmować różne aktywności i samo będzie potrafiło ściągnąć i założyć. .
Samodzielność w przedszkolu daje dziecku poczucie bezpieczeństwa i siłę do
podejmowania nowych wyzwań.

Opracowanie: Aneta Sulejewska

Skip to content